برآورد تغییرات مکانی بارش در زاگرس میانی با روش های میان یابی

پیچیدگی الگوها و سازوکارهای بارشی متفاوت و عدم پراکنش مناسب ایستگاه های اندازه گیری در نواحی کوهستانی، ضرورت ارائه ی مدل بارشی مناسب برای هر ناحیه را طلب می نماید. در این پژوهش با استفاده از داده های بارش سالانه مربوط به 218 ایستگاه های سینوپتیک، کلیماتولوژی و بارانسنجی (2005-2000) با بهره گیری از روش رگرسیون چند متغیره و زمین آمار اقدام به برآورد تغییرات مکانی بارش در دامنه های غربی زاگرس مرکزی شد. از تعداد 20 ایستگاه به منظور ارزیابی و آزمون روش ها استفاده شد و با بهره گیری از دو شاخص آماری mae  و rmse ، عملکرد مدل های مورد استفاده و تعیین میزان دقت هر یک از آن ها مورد بررسی قرار گرفت. بررسی نتایج حاصل از ارزیابی معیارهای خطا نشان داد که کریجینگ عام با کمترین میزان خطا نسبت به بقیه روش های زمین آمار و مدل رگرسیونی، به عنوان بهترین روش مدل سازی معرفی شد. بر اساس نتایج حاصل، هسته های اصلی بارش تقریباً به صورت نواری منطبق بر ناهمواری ها از سمت شمال غرب-جنوب شرق می باشد که در نیمه ی شمالی، این هسته های بارش منطبق بر ارتفاعات کوهرنگ و در نیمه ی جنوبی کمی پایین تر از خط الراس کوه ها می باشند. روش های زمین آمار نتایج بهتری را نسبت به مدل رگرسیون چند متغیره بدست آوردند ولی از این جهت که روش رگرسیون چند متغیره با توجه به همبستگی و از طریق متغیرهای مستقل، متغیر وابسته را برآورد می نماید، برای مدل سازی سطوح ارتفاعی بالاتر که فاقد ایستگاه های اندازه گیری می باشند نتایج قابل قبول تری را به دست می آورد.